Kaos umutsuzluk ve yönsüzlükten doğar. Bu akıbetten kaçınmak isteyen politik güçlerin sorumluluğu, halka değişimin gerçek bir imkan olduğunu deneyimleyebileceği umut ve toplumsal hareketliliğinin simbiyotik birliğinin kapılarını açmak üzere birbirlerine ve halka yaklaşmalarındadır. Son beş yıldır Türkiye’de siyasal hayatın temposu bir lunaparkın inişli-çıkışlı raylarında yol alan hız trenini gitgide daha çokRead More
İtaatkar halay, nasıl bir özgürlük ve kardeşlik simgesi değil, esaretin folklorik tercümesiyse, öteki ezilenlerle bakışmaktan uzak duran her muhalefet dinamiği de, kendisini zalimin zulmüne terk etmiş gururlu bir münzeviden başka bir şey değildir.“Kadın, yaşam, özgürlük” çağrısını ve ona vücut veren hareketi doğuran bu topraklarda, çaresizlik -ev çiye? “Ağrı’da Kürtçe şarkıRead More
Selvi’nin “yeni konsept” dediği “mürekkep damlası” hikayesi hiç de yeni bir şey değil. Sömürgecilik ve emperyalizm tarihinin son yüzyılında harp akademilerinin müfredatına girmiş, alanla ilgilenen herkesçe malum bir standart uygulamadan ibaret. Fransa Fası işgal ederken yaptığı işi yağ lekelerinin suyu örtmesine benzetiyordu. Amerikalılar Vietnam’da bunu mürekkebin kağıda yayılmasına benzetti. AmerikanRead More
Fransa’dan her zaman öğreneceklerimiz var, ama dünya solunun da bizden öğrenecekleri var. Fransa örneğinin bizim için asıl anlamı demokratik sağduyunun ve sınıf mücadelelerinin uzun ve büyük deneyiminin kazandırdığı politik reflekslerin varlığının en umutsuz gibi görünen durumda bile bir “harika sıçrayış” imkanını saklı bir hazine gibi içinde barındırması.
Kayyım sorununun AKP-MHP iktidarının yozlaşmış Anayasal rejimin kendisine tanıdığı tiran yetkilerinden “demokrasi” yüzü suyu hürmetine vazgeçmesini bekleyerek ya da Anayasa Mahkemesi, Danıştay veya AİHM’e başvurarak çözülemeyeceği ve yargıyı doğrudan doğruya kendi egemenliğiyle eklemlemiş bir iktidarın temel meselelerde yargı yoluyla hizaya getirilmesini beklemenin beyhudeliği ortada.
ABD’nin “arka bahçesinde” sadece “tek kutuplu dünya”ya meydan okumakla da kalmayıp, çok kutupluluğu bir kazanıma dönüştürerek “halk iktidarı”na giden yolları açmak talih ve fırsatlardan daha çoğunu gerektiriyor.
Evet, muhalefet “bize ne Anayasa’dan demesin”, halkı apolitisizme sevk etmesin ama muhalefetin bütün kanatları, güç muhalefetteyken mevcut yasalar ve mevzuat Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’yle tutarlı olacak biçimde otoriter hükümlerinden temizlenmedikçe herhangi bir “Anayasa tartışması”nın kapısını açmayacağını kararlı bir biçimde ortaya koymakla yükümlü olduğunu da unutmasın.
Çökmesi mukadder bir rejimin en sancısız biçimde saf dışı edilmesinin yolları arasında barışçıl yoldan rejim değişikliğine yönelik bir kamusal tartışmaya dahil olmak da elbette düşünülebilir ama, o rejimi yaşatmak tartışmanın terimleri arasında olmayacaktır.
