Erdoğan’ın dilinin kurcaladığı yerde “nehirden denize özgür Filistin” değil, yeni küresel koşullarda eski hakimiyet alanına bir şekilde yeniden demir atma hırsı yatıyor. Erdoğan, “Bir zamanlar buralar bizimdi” derken, Filistinliler’e bir millet olmaya ve kendi kaderlerini tayine hak sahibi olmadıklarını, görebilecekleri en güzel rüyanın dedelerinin “Osmanlı köleliği” dönemine hasret çekmekten ibaret olabileceğini anlatmaya boşuna uğraşmıyor. Filistin’e kendi rüyasını görmeyi, “yeni Osmanlı” himayesini öneriyor: Erdoğan rejimine sığınmak, onun bölgesel pazarlıklarının kozu olmak.

Elbette, en az 20 milyon Kürdün yaşadığı bir ülkede Kürtlerin “dekolonizasyonu” diye bir tarihsel mesele Hakan Fidan unuttu diye gündemden kalkmayacak, ancak Fidan’ın bize anlattığı, dönüşüm dinamiklerinin devletten çoktan uzaklaşmış olduğu ve Kürtlerin kurtuluşunun siyasal gündeme taşınması olanaklarının “devlet aklı”nın değil toplumsal kurtuluşun bir fonksiyonu olması gerekeceğidir.

TBMM’de İsveç’in NATO’ya katılım protokolü tartışmalarında kararlı bir meydan okuma, Olof Palme’nin uluslararası dayanışma, insan hakları ve toplumsal adalet uğruna mücadele mirasını sahiplenen İsveç demokratlarıyla Türkiye ve Kürdistan halkları arasında silahsızlanma, barış, antisömürgecilik ve antiapartheid çizgisinde bir başka uluslararası ortaklığın kurulmasının hem mümkün hem gerekli olduğunun canlı kanıtı olacaktır.

Barış ve demokrasi çağrısı bunca şiddet ve zulüm ortamında yankılanmıyorsa, bu, bir yandan çağrının topluma ulaşmasını önleyen yalıtkan engeller yükselirken, öte yandan çağrının henüz o engelleri aşacak iletişim gücüne ulaş[a]amamış olmasındandır. Bu engeller ancak önceki deneyimleri arkalayarak ve kurumsal sürekliliğin gücünü donanarak aşılabilir. Geçtiğimiz hafta İstanbul’da 78 imzalı bir “BarışaRead More